Toen ik Koos (Appingedam, Groningen) aan de keukentafel vroeg wat hij nodig had van de maatschappij, antwoordde hij als eerste 'veiligheid'. Gezien de omstandigheden is dat niet vreemd want hij woont midden in het gaswinningsgebied in Groningen. Zijn huis is er flink scheef van gaan staan.
De gestutte huizen op mijn rit naar Koos toe maakten indruk op mij. Al eerder thuis had ik op internet gelezen dat het aantal aardbevingen en de hevigheid in het gebied steeds meer toenemen.
Tijdens de koffie vertelde Koos over de harde knal die hij vorige maand onder zijn huis hoorde. Hij was erg bang dat zijn huis in zou storten. Een verzekerings-inspecteur adviseerde hem om misschien toch aan de andere kant van zijn huis te gaan slapen.
Het huis van zijn buren is ondertussen zo ernstig verzakt dat ze met hun twee kleine kinderen verplicht zijn vertrokken."
"Kijk,", zei Koos, "dit is de Maslow piramide. Onveiligheid tast je liefde, zelfvertrouwen en zelfontplooiing aan. En dat is wat we hier meemaken in Noordoost-Groningen. Wij ervaren dezelfde angst als in een oorlog."
In de auto terug dacht ik: Hoe kan het eigenlijk dat we dit met z'n allen toelaten? Niet alleen de politiek, maar ook wij, de burgers? Hoe solidair zijn we met elkaar als het er, zoals nu in Groningen, écht op aankomt?
