Zowel de vader als de moeder van Vanessa vertrokken in hun jeugd - de jaren 50 en 60 - van het Indonesische eiland Java naar Nederland. Ze maakten onderdeel uit van grote Christelijke families, Vanessa heeft wel 80 ooms en tantes.

Wanneer ze met haar ouders op bezoek ging bij haar opa en oma in Indonesië kwam de hele familie langs om hen te zien en met hen samen te zijn. De familie was vermogend en het personeel kookte de hele dag door de lekkerste gerechten. "Dat warme en hartelijke is wat me zo aantrekt in de cultuur," voegt Vanessa toe, "mijn Indonesische familie wil altijd delen en voor elkaar zorgen." En hoewel ze zelf in Groningen is geboren, zijn juist deze Indonesische 'zorg'-roots een drijfveer geworden in haar leven. Ze ging werken in een zorginstelling.

Na enkele jaren gaf ze haar baan op, door de marktwerking en productiezorg kon ze niet langer meer achter haar werk staan. Ze besloot om zelf actie te ondernemen en zocht een samenwerking met de Voedselbank. Hier ontdekte ze dat een kwart van de

Rotterdammers in armoede leeft en dat één op de vijf kinderen in de ochtend met honger in de klas zit.

"Mijn hart ligt bij de medemens", vertelt ze aan de keukentafel, "en toen ik die cijfers eenmaal had gezien kon ik er niet langer mijn ogen voor sluiten. Ze richtte www.stemzondergezicht.nl op, een stichting waarmee ze het (samen met vrienden en bedrijven) binnen 3 weken voor elkaar kreeg om een tijdelijke speelgoedwinkel, Toys 4 All, in te richten. Hier konden 800 kinderen, van wie een deel van de ouders het niet breed heeft, gratis een cadeautje komen uitzoeken. De gezichten van de kinderen toen ze de 'winkel' in liepen en een cadeautje mochten uitzoeken zeiden alles. Vanessa: "Het was zo mooi om te zien. En door de belangeloze medewerking van een aantal bedrijven heeft deze actie ons geen cent gekost."

Na dit succes wil Vanessa nog veel meer plannen van de stichting gaan uitvoeren. Ze zegt; "ik leef nu zelf ook met een klein budget, maar ik voel me gelukkiger dan ooit."  

 
 

Geboren te: Groningen. * Afkomst vader: Indonesië * Afkomst moeder: Indonesië * Burgerlijke staat: Ongehuwd * Kinderen: Geen. * Beroep: Oprichter stichting Stem zonder Gezicht * Hobbies: Eten en eten koken voor vrienden. * Favoriete nieuwsbron: Intuïtie, mijn hart. Favoriet TV programma: Tegenlicht * Mooiste plek van Nederland: Bergse bos bij Bleiswijk

Wat voor cijfer geef je je leven? 10 (Ik leef mijn passie en ik gebruik mijn energie om een verschil te maken voor onze kinderen in Nederland).

Wat voor cijfer geef je Nederland? 6  (Het verbaast me dat we in een rijk land wonen, maar dat er kinderen zijn die met honger op school zitten en dat ouderen eenzaam zijn).

Wat is je levenswijsheid? Probeer voorbij je vooroordelen te kijken.

Wat heb je nodig in een maatschappij?

Ik vind het altijd moeilijk om te zeggen dat ik wat 'nodig' heb, dat klinkt zo vragend. Maar ik heb natuurlijk wel wensen. Mijn wens is dat we meer betrokkenheid tonen naar elkaar en dat er weer meer verbinding ontstaat onder de mensen. Ik mis contact van Mens tot Mens, voorbij onze voor- en oordelen. Als we meer delen en onze krachten bundelen, dan geloof ik er heilig in dat we samen voor verandering kunnen zorgen, een mooiere samenleving voor ons allemaal. 

Wat heb je te geven in een maatschappij?

Toen ik hoorde dat een kwart van de mensen in Rotterdam op papier in armoede leeft, toen heb ik Stem zonder Gezicht opgezet voor de kinderen. Verder probeer ik echt betrokken te zijn bij mijn buurt, en ik hoop dat iedereen dat doet. We moeten niet steeds de verantwoordelijkheid naar anderen schuiven zoals de overheid of de politie of de buurtregisseur, maar zelf verantwoordelijkheid nemen. Als je ziet dat er iets niet goed gaat met je buren, ga langs, geef hen steun!

Wat zou je doen als je de baas was van Nederland? 

Als baas zou ik mensen zo graag bewust willen maken van de schoonheid van mensen. We zijn allemaal één. Verbind met elkaar, zorg voor elkaar, geef elkaar liefde. En wees niet bang, want het is heel belangrijk om te begrijpen wat angst voor elkaar met ons doet. Angst gaat een eigen leven leiden in ons hoofd, en dat voelt voor mij misschien wel als onze grootste vijand van onze maatschappij. 

Daarom zou ik allerlei methodes voor scholen ontwikkelen die zijn gericht op sociaal-emotionele ontwikkeling. Met deze methodes leren kinderen om elke dag naar zichzelf te kijken vanuit zelfliefde. Dat ze voelen dat ze goed zijn zoals ze zijn. Dat ze zich veilig voelen en dat ze erkenning en aandacht krijgen. 

Ik zou mensen willen leren dat we allemaal onze verantwoordelijkheid moeten dragen. Als je ziet dat het ergens niet goed gaat met een kind, trek aan de bel. Niet verschuilen achter: dat moet de overheid maar doen of de ouders of de school. Nee, jíj bent degene die het verschil kan maken.

 
 

ROTTERDAM, De omgeving van VANESSA