Zr Egberdina groeide in de jaren "20 op in het Brabantse Volkel. In het klooster midden in dat dorp hoorde ze vaak de zusters Franciscanessen zingen. Daar ontstond de wens om later, net als haar twee oudere zussen, ook het klooster in te gaan. "Je kan dat geen naam geven," vertelt ze, "dat groeit in je." Na haar intreden voelde ze zich heel snel op haar plek. "Hier kon ik dicht bij God zijn."

Tijdens de oorlog zat ze in kloosters in de Peel. Tot tweemaal toe moesten ze hals over kop naar een ander klooster verhuizen omdat soldaten hun plek in namen. Toch was ze niet bang.

Ze vertelt daarover: "Je wist niet wat oorlog was. Op een dag gingen we boodschappen doen met de trekker en hoorden we vanalles ruisen in de bomen, maar we dachten dat het regen was. Maar eenmaal terug in het klooster zat er een stukje granaatscherf dwars door de kap van een van de zusters."

Ze gaf heel lang les op diverse basisscholen, was ook hoofd van

een school en zat in verschillende kloosters in Nederland. Het provinciaal bestuur bepaalde waar en hoe lang je ergens was. Het ging niet om wat ze zelf wilde, maar om wat nodig was. Daar heeft ze nooit problemen mee gehad. Dat ging gewoon zo. In 1965 stopte ze met haar werkzaamheden in het onderwijs en kreeg ze taken bij de administratie in het klooster. In 1996 ging ze met pensioen.

Nu ze over een maand 100 jaar wordt gaat het leven een heel stuk langzamer. De dagen vullen zich met eten, bidden en verzorging. Lachend zegt ze: "mijn benen doen het niet meer zo goed, maar mijn bovendeel doet het nog prima." Maar wat ze moeilijk vindt is dat haar tijdgenoten zijn weggevallen. "Iedereen hier is 10 of 20 jaar jonger en dat is toch een hele andere leeftijd."

In augustus viert ze haar 80-jarig kloosterjubileum. Dan komt de hele familie om het te vieren. Maar voor Zuster Egberdina maakt het niet zoveel uit: "ik ben niet zo'n feestvierder".